Στα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας, με την ανάπτυξη του εμπορίου, οι θάλασσες της Λέσβου έσφυζαν από ζωή και κίνηση. Καραβοκύρηδες, Έλληνες και Τούρκοι ναυτικοί, έμποροι, βιοτέχνες από το Αιβαλί, αστοί και βιομήχανοι από τη Σμύρνη αλλά και εργάτες, πήγαιναν κι έρχονταν ανάμεσα στη Λέσβο και τα απέναντι Μικρασιατικά παράλια.
Το Πλωμάρι, χτισμένο σε μιάν απομονωμένη περιοχή του νησιού, με απότομα βουνά, βαθιές θάλασσες, απόκρημνες ακτές και βράχια, εκείνη την εποχή βγήκε σιγά-σιγά από την απομόνωσή του και έγινε μια σημαντική βιομηχανική κωμόπολη και ένα πολυάσχολο εμπορικό λιμάνι. Ελαιοτριβεία, σαπωνοποιεία, μηχανουργεία και ταρσανάδες δούλευαν ασταμάτητα. Η βιομηχανία έφερε το εμπόριο, το εμπόριο τον πλούτο, ο πλούτος την εκμετάλευση, η εκμετάλλευση τον συνδικαλισμό. Οι εργάτες και οι ξωμάχοι γεννιόντουσαν για να δουλεύουν 12 και 15 ώρες, από νύχτα σε νύχτα, στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα καρνάγια.
Είναι η εποχή που έφτασαν στο Πλωμάρι και οι πρώτοι ρακιτζήδες.

Ένας από αυτούς ήταν κι ο Δημήτριος Γιαννατσής. Με τις συνταγές της Ανατολής στις αποσκευές τους, βρίσκουν εδώ τα καλύτερα υλικά για να φτιάξουν τα αποστάγματά τους. Σταφύλια εξαιρετικής ποιότητας, που τότε καλλιεργούνταν στην Λέσβο, γλυκάνισο από το Λισβόρι, μάραθο και αρωματικά φυτά από τα γύρω βουνά, και απαλό, μαλακό νερό από τον Σεδούντα ποταμό που σχίζει στα δυό το Πλωμάρι. Εκτός όμως από τα υλικά, βρήκαν και τους ανθρώπους του μόχθου.
Το ούζο των ρακιτζήδων ήταν η παρηγορία και το βάλσαμο για τους μεροκαματιάριδες που σχόλαγαν με τη δύση του ήλιου από τις δουλείες τους και συναντιόντουσαν στους καφενέδες. Έπιναν ήσυχα-ήσυχα το 25ράκι τους, χαλάρωναν κι ύστερα τραβούσαν για τα σπίτια τους.
“Ούζο στο σπίτι δεν υπήρχε”, λένε οι παλιοί. Το πίναν μόνο στον καφενέ, με καλή παρέα και λίγο φτωχό μεζέ. Είχε πολλές ποτοποιίες τότε το Πλωμάρι. Σήμερα απόμειναν μόνο τέσσερεις. Μια από αυτές κι η ποτοποιία Δημητρίου Δ. Γιαννατσή, που επίσημα ιδρύθηκε το 1932, έκανε αυτό το μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο, με αγάπη για τη μυρουδιά του ούζου, μεράκι για την τέχνη της απόσταξης και σεβασμό στο παρελθόν.